www.tattoo.xx.pl

bodo

Tatuaże zawsze budziły spore zainteresowanie obserwatorów. Tomasz Bujacz, utalentowany wrocławski tatuator, zaprasza nas do swojego studia gdzie przybliży tajniki swojego zawodu.

Tatuator- Artysta, który dba o warsztat, jest pracowity i nie marnuje szczęścia które przyniósł los. Na szczęście tatuaże powoli przestają być wiązane i utożsamiane ze środowiskiem przestępczym i marginesem społecznym. Niemniej jednak, zawsze budzą zainteresowanie i uwagę obserwatorów. Czy bardzo bolało? Czy to zostanie Ci na zawsze? Czy jest prawdziwy? To pytania, które na pewno usłyszał, niejednokrotnie każdy właściciel tatuaży. Na te i na wiele innych pytań w swojej karierze zawodowej musiał odpowiedzieć Tomasz Bujacz, utalentowany wrocławski tatuator i właściciel studia Cleanfun. Tomasz zgodził się odpowiedzieć na kilka pytań i przybliżyć nam swoją pracę.

Dariusz Michorczyk: Dlaczego postanowiłeś zostać tatuatorem? Czy wybór właśnie tego zawodu wynikał z pasji i fascynacji tą sztuką czy to raczej kwestia przypadku?

Tomasz Bujacz: Najpierw było to tylko zaciekawienie, potem wycinki z gazet na ścianie, potem pierwsza maszynka, bo czemu nie skoro potrafię rysować? Stało się to więc moim hobby, a potem okazało się, że przynosi większe dochody niż praca, więc wybór sam się nasuwał...Tomasz Bujacz

D.M: Od pewnego czasu prowadzisz swoje własne studio, jak wyglądały Twoje początki w tym zawodzie i czy droga, którą obrałeś była trudna?

T.B: Nie była trudna, bo bardzo lubię to robić. Zaczynałem od tatuowania kolegów, którzy wcześniej mieli jedynie styczność z samoróbkami. Gdy dowiedzieli się, że mam prawdziwą maszynkę, bez problemu oddawali mi swoją skórę. Tak nauczyłem się tatuować proste wzory. Potem miałem trochę szczęścia. Gdy byłem w Amsterdamie i pracowałem na budowie, często przechodziłem koło studia tatuażu, które wydawało mi się najwspanialsze na świecie gdyż było w centrum miasta! W końcu miałem dość budowy i najpierw rzuciłem pracę, a następnego dnia poszedłem do tego studia z paroma zdjęciami prac. Okazało się, że potrzebują kogoś od zaraz... Już po roku umiałem więcej niż koledzy pracujący tam od dawna...

D.M: Uważasz, że każdy może zająć się tatuowaniem i wystarczą do tego szczere chęci poparte wytrwałą i rzetelną praca? Czy jednak osoby bez wrodzonych zdolności artystycznych i talentu nie powinny próbować swoich sił w tej dziedzinie?

T.B: Każdy może nauczyć się tatuować proste rzeczy, ale inwencja twórcza i tatuowanie portretów to już raczej zajęcie dla nielicznych... w zasadzie biznes tatuażu, to przynajmniej w połowie nieporozumienie, ale ludzie to kupują, takie prawa rynku.

D.M: Czujesz się bardziej rzemieślnikiem czy artystą?

T.B: Artystą, który dba o warsztat, jest pracowity i nie marnuje szczęścia, które przyniósł los.

D.M: Domyślam się, że Twoje studio odwiedzają osoby w przeróżnym wieku, począwszy od jeszcze niepełnoletnich, kończąc na osobach starszych, a wszystkie zapewne łączy fascynacja tatuażem. Czy jest jakaś charakterystyczna grupa klientów, która najczęściej decyduje się na tatuaż?

T.B: Zwykle ludzie młodzi, czyli przedział 18-40 lat, czasem starsi, czasem młodsi (wtedy odmawiam). Jedynie wiek to jakieś kryterium. Zawód czy zainteresowania, subkultury nie mają znaczenia. Wszyscy chcą mieć tatuaż. Tatuowałem już nawet księdza, policjantów, biznesmenów, matkę kilkorga dzieci itp.

D.M: Obserwujesz jakieś zmiany w najczęściej wybieranych przez klientów wzorach? Czy podobnie jak w innych dziedzinach życia, tatuaż przeżywa określone mody?

T.B: Mody to raczej na zachodzie. Ze wszystkich krajów, w których pracowałem, w Polsce - na szczęście - klient jest najbardziej wybredny i uczulony na swoją indywidualność.

D.M: Zdarza Ci się odradzać jakieś wzory mimo silnej determinacji klienta?

T.B: Tylko raz odmówiłem wykonania swastyki, gdyż wiedziałem, że ma mieć faszystowski podtekst. Poza tym uważam, że osoba pełnoletnia wie co robi i zdaje sobie sprawę z konsekwencji swoich czynów. A o gustach się nie dyskutuje, każdy lubi co innego. Ja tylko dbam o to by tatuaż był dobrze zakomponowany, dobrze wykonany itp.

D.M: Pamiętasz najbardziej absurdalny czy komiczny tatuaż jaki miałeś okazję robić?

T.B: Trudno powiedzieć. To co jednego śmieszy, innego nie rusza, dla jednego absurd dla innego ma to sens... mnie już nic nie dziwi. Oprócz jednego: jeśli ktoś chce mieć taki sam tatuaż jak kolega czy ktoś z telewizji, skoro ilość pomysłów i wzorów jest nieskończona...

D.M: Jak wyglądają relacje w środowisku tatuatorów, charakteryzują się silną rywalizacją czy wręcz przeciwnie?

T.B: Wyczuwam pewną izolację na scenie polskiej, za granicą wszyscy dzielą się swoją wiedzą.
Natomiast regionalnie, tu we Wrocławiu relacje są raczej spokojne, znamy się w większości mniej lub bardziej. Jeśli niektórzy się nie lubią, to nie wchodzą sobie w drogę. Ja osobiście nie patrzę innym na ręce, chcę być najlepszy, ale tylko w dobrym tego słowa znaczeniu. Dobrze jeśli jest konkurencja, wtedy trzeba się pilnować i rozwijać, tym lepiej dla klienta.

D.M: Dziękuję za rozmowę.

T.B: Dzięki!